Ajo quhet lodhje emocionale dhe është më e keqja që ekziston, më e rrezikshme se lodhja fizike. Është më e lehtë të qetësosh një trup të lënduar se një shpirt të lodhur. Jeta nuk ka qenë kurrë e lehtë, por duket se gjërat janë përkeqësuar kohët e fundit, të paktën një dekadë nga ajo që është e mundur të mësosh nga statistikat.

Një premisë është e nevojshme kur vjen puna te lodhja ose lodhja emocionale e lidhur me shumë sëmundje që karakterizojnë këtë gjendje. Ne nuk duhet ta ngatërrojmë atë me fenomenin e quajtur “Burnout”, që është gjendja e mbingarkesës emocionale që lë vend për fenomenin e zbrazëtisë dhe shkëputjes së vërtetë emocionale.

Sipas statistikave zyrtare, këto raste përfshijnë ato që kryesisht punojnë në situata të kontaktit veçanërisht kritike, si zjarrfikës, kirurgë në zona me emergjenca të vazhdueshme, punonjës socialë, psikiatër me pacientë veçanërisht të vështirë.

Profesionet e përcaktuara të ndihmës dhe kontaktit në të cilat, për shkak të një faze të zgjatur dhe të vazhdueshme të stresit, krijohet ajo që quhet shpërthim, pra një shkëputje e papritur e përfshirjes emocionale që, në mënyrë paradoksale, në situatat e emergjencës absolute ndihmon edhe vetë operatorin. Nga këto kontekste, fenomeni, megjithëse në forma të ndryshme dhe për shkaqet që do të shqyrtojmë, është ende i pranishëm.

Një hulumtim nga Universiteti Shtetëror i Miçiganit ka shqyrtuar edhe marrëdhëniet midis formave të lodhjes emocionale dhe qëndrimeve gjatë orarit të punës në zyrat normale. Sondazhi përfshiu 125 punonjës të pesë kompanive që vepronin në sektorin e IT që për tre javë u monitoruan nga 4 ditë.

Qëllimi sondazhit ishte të maste përqendrimin dhe humbjet e performancës të shkaktuara nga problemet e jashtme, si të natyrës familjare, por edhe të një natyre personale, të tilla si ndryshimi i orarit të palestrës në vend të masazhit.

Çështje që janë thellësisht të ndryshme nga aktiviteti i një zjarrfikës i cili lufton me kohën për të shpëtuar jetën. Nga ajo që del, stresi dhe reagimet duket se përputhen. Një sinjal jo vetëm shqetësues, por edhe një tregues i shkallës së vlerave apo hierarkive që tani janë pjesë e stilit të jetesës sonë.

Nevoja, e cila është bërë rregull, të jetë e pasur, e bukur, simpatike dhe e buzëqeshur, po e prodhon më shpesh këtë fenomen.

Vrapimi si një i çmendur nga zyra në palestër, nga parukieria në festën e dasmës së djalit, ku ju nuk duhet të jeni thjesht një prind kremtues, por një yll Hollywood-i përfundon duke rraskapitur psikikën dhe kapacitetin emocional. Jo vetëm që bëhemi të shqetësuar dhe ndonjëherë të obsesionuar me atë që po ndodh, por harrojmë të dëgjojmë ritmin e shpirtit tonë, të zemrës sonë. Sepse, dhe kjo është pikë për të reflektuar.

Duket se zemra dhe shpirti janë si moda e hershme, rrënojat mesjetare ku një buzëqeshje dhe një përqafim kanë vlerë ari. Prandaj është e nevojshme një pauzë, mbi të gjitha një reflektim. Jo vetëm për të dhënë afat për psikikën dhe për vorbullën e pritjeve dhe emocioneve, por mbi të gjitha për të kuptuar nëse kjo mënyrë jete nuk është vetëm më e shëndetshmja, por edhe më e sakta./eko/